نوا جنگوک

دوست دارم جملاتي از «احمد شاملو» را آغازگر نوشته‌ام قرار دهم كه عجيب وصف حال انسان‌هاي بزرگي چون «عطا جنگوك» است و به ياد دارم كه «مهدي آذرسينا» نيز در مراسم يادبود پدر، در فرهنگسراي ارسباران سخنان خود را اين‌گونه آغاز كرد:
«آن كه مي‌انديشد/ به ناچار دم فرو مي‌بندد/ اما آن گاه كه زمانه/ زخم خورده و معصوم/ به شهادتش طلبد/ به‌هزار زبان سخن خواهد گفت!»
چندي پيش از طرف «خانه موسيقي ايران» خبردار شديم كه يكي از شب‌هاي جشن امسال اين خانه به نام «عطا جنگوك» نام‌گذاري شده است و پس از جوياشدن از جزييات اين برنامه، آنچه به ما انتقال يافت، اين بود كه در اين شب «اركستر آكادميك تهران» به اجراي برنامه خواهد پرداخت و قطعاتي از پدر اجرا خواهد شد. بالاخره در شب سه‌شنبه 19مهر در تالار وحدت حضور به هم رسانديم و مراسم برگزار شد. بعد از آن شب پرسش‌هاي بسياري در ذهن من شكل گرفت و با وجود ميل باطني خود، تصميم به نوشتن گرفتم، چراكه پنداشتم سكوت ما خيانتي است به هنرمند دردانه‌اي چون «عطا جنگوك» و زيرپاگذاشتن تمامي ارزش‌هايي كه او و امثال او ساليان سال به آنها پايبند بودند و به واسطه اين پايبندي، بها پرداختند كه البته متاسفانه امروز اين در نظر ما معنا نداشته يا اينكه اين ارزش‌ها را از ياد برده‌ايم!
عمده پرسش‌هايي كه دارم از اعضاي محترم خانه موسيقي اعم از شوراي‌عالي و هيات‌مديره خانه موسيقي است كه آيا جز اين است كه هدف از تشكيل اين نهاد، دفاع از حقوق از دست رفته موزيسين‌هاي ما و كمك به اعتلاي فرهنگ و هنر اين مرز و بوم بوده است؟! پس چگونه مي‌شود به نام هنرمندي چون «عطا جنگوك» چنين برنامه‌اي از طرف اين نهاد در نظر گرفته شود و آنقدر غيرمسوولانه برخورد شود كه زندگينامه‌اي كه در آن شب به قول آقاي نوربخش مبارك ارايه شد، پر از اشكال باشد؟ نحوه تنظيم برنامه و اجراي اركستر كه بماند.
«عطا جنگوك» هنرمندي بود كه ساليان دراز بي‌هيچ وابستگي به نهادي خاص و هيچ چشم‌داشتي در جهت پيشرفت موسيقي مملكت‌مان بي‌وقفه تلاش كرد و شاگرداني تحويل جامعه موسيقي داد كه امروز هر يك هنرمنداني قدر و صاحب‌نام هستند. او زماني پژوهش در باب موسيقي نواحي ايران زمين را آغاز كرد كه كمتر كسي به موسيقي نواحي توجهي داشت و به جرات مي‌توانم بگويم كه او اولين كسي بود كه موسيقي نواحي ايران را زنده و معرفي كرد، آن هم در دوره‌اي از تاريخ كه هنرمندان ايلياتي ما حتي، براي دردست‌گرفتن سازهايشان ‌هزار بيم و هراس داشتند و به ناچار نغمات را با دهان خود اجرا مي‌كردند. اوايل دهه 60 و اين هنرمند با اخلاق در همان سال‌ها نيز مورد بي‌مهري دوستان و هنرمنداني قرار گرفت و آزرده خاطر گشت. هنرمنداني كه بعدها در سوگ او سخن از دق‌كردنش به ميان آوردند.

برای باقی مطلب و دانلود چهار مضراب زیبای استاد عطا جنگوک به ادامه مطلب بروید